بر شمردن ويژگي هاي اخلاقي حضرت كار بسيار بزرگي است كه از عهده چنين قلم و كلامي بر نمي آيد. در كتاب «اهلبيت عرشيان فرشنشين» در مورد ايشان آمده است؛ « امامرضا(ع) كسي را با عمل و سخن خود نميآزرد، تا حرف مخاطب تمام نميشد سخنش را قطع نميكرد. هيچ نيازمندي را مأيوس باز نميگرداند. در حضور ميهمان به پشتي تكيه نميداد و پاي خود را دراز نميكرد. هرگز به غلامان و خدمه دشنام نميداد و با آنان مينشست و غذا ميخورد. شبها كم ميخوابيد و قرآن بسيار ميخواند. اكثر شبهايش را از سر شب تا صبح بيدار بود. شبهاي تاريك در مدينه ميگشت و مستمندان را كمك ميكرد. در تابستان بر حصير و در زمستان بر پلاس زندگي ميكرد. نظافت را در هر حال رعايت ميفرمود و عطر و بخور بسيار به كار ميبرد. جامه ارزان و خشن ميپوشيد، ولي در مجالس و براي ملاقاتها و پذيراييها لباس فاخر در بر ميكرد. غذا را اندك ميخورد و سفرهاش رنگين نبود. در هر فرصت مقتضي، مردم را به وظايفشان آگاه ميكرد»